Beka Vučo
Osnivačica i predsednica
Rođena i odrasla u Beogradu, Jugoslavija, Beka je posvetila život kulturi, demokratiji, ljudskim pravima i razumevanju među narodima. Po završetku studija na Filozofskom fakultetu Univerziteta u Beogradu kao i na Univerzitetu umetnosti u Beogradu, Beka je petnaest godina radila kao operativni direktor i producent prestižnog beogradskog avangardnog pozorišta „Atelje 212“ i festivala BITEF. Kao dobitnica Fulbrajtove (Fulbright) stipendije (1979–81), Beka je na Univerzitetu Kalifornije u Los Anđelesu (UCLA) završila i master studije upravljanja (menadžmenta) u oblasti izvođačkih umetnosti.
Po preseljenju u SAD 1987. godine, sarađuje s raznim regionalnim i off-Broadway organizacijama u oblasti izvođačkih umetnosti koje su blisko radile sa istočnom Evropom i Rusijom, uključujući i Theatre International Exchange Service (TIES, „Služba međunarodne pozorišne saradnje“), koju je tada podržavao Fond za otvoreno društvo.
U vreme kada je Džordž Soros (George Soros) otvarao svoje fondacije po istočnoj Evropi, 1991. godine, Beka je počela da radi za Fondacije za otvoreno društvo na mestu regionalne direktorke, gde je radila na osnivanju fondacijâ na zapadnom Balkanu. U Fondacijama za otvoreno društvo provela je tri decenije. Njen rad u Fondacijama uglavnom se ticao demokratizacije, kulture, jednakosti i ljudskih prava.
Beka je vešta i sa foto-aparatom i njeni radovi objavljivani su u časopisima i knjigama i izlagani na samostalnim i grupnim izložbama u Njujorku, Vašingtonu i Evropi. Zanimanje za fotografiju nasledila je od oca, Nikole Vuča, koji se fotografijom bavio u sklopu stvaralaštva nadrealističkog pokreta u Parizu dvadesetih godina prošlog veka. Zbirka Bekinih fotografija pod naslovom Moj Balkan, koja i dalje raste, donosi njeno lično viđenje burne povesi regiona od 1991. godine.
Beka sada predsedava odborom Orkestra bez granica (No Borders Orchestra), simfonijskog orkestra sa sedištem u Berlinu i Beogradu koji okuplja muzičare iz svih zemalja bivše Jugoslavije, sa zadatkom širenja prijateljstva, mira i pomirenja putem muzike.
Beka je 2020. godine u Njujorku osnovala neprofitnu organizaciju My Balkans Inc. kojom predsedava, radi unapređivanja i pomaganja različitih aktivnosti na polju kulture, umetnosti i obrazovanja koje vode udruženja i pojedinci u jugoistočnoj Evropi i na Balkanu, u borbi za slobodu izražavanja, otvorenost društva, umetničku izuzetnost, obrazovni napredak i izgradnju društava koja će unapređivati pravdu i jednakost.
Edin Rudić
Direktor i sekretar
Edin Rudić je izvršni kreativni direktor poznate firme za dizajn enterijera MKDA New York. Za MKDA radi od 2006. godine i od tada učestvuje u kreativnom vođenju ove kompanije od nacionalnog značaja. Radeći na velikim korporativnim projektima za klijente kao što su Snapchat, Kind, Friedman LLP i Cambridge University Press, Edin je odigrao ključnu ulogu u prerastanju MKDA u jednu od vodećih američkih firmi u oblasti dizajna, sa istaknutim mestom na listi Interior Design 100 Giants („100 velikana dizajna enterijera“).
Na svom položaju u firmi učestvovao je u repozicioniranju nekih od najistaknutijih poslovnih prostora u Njujorku, radeći s vodećim vlasnicima nekretnina kao što su Vornado Realty Trust, Boston Properties, Equity Office, Normandy Real Estate Partners, Silverstein Properties i Thor Equities.
Edin je rođen i odrastao u Sarajevu, u Bosni i Hercegovini. Nazivano i „evropskim Jerusalimom“, Sarajevo je mesto susreta istoka i zapada, mesto na kojem su jevrejska, katolička, pravoslavna i muslimanska vera vekovima zajedno obitavale u skladu i blagostanju, mesto gde su carstva, od Rimskog do Osmanlijskog i Austrougarskog, ostavila dubok i bogat kulturni pečat.
U Bosni i Hercegovini je 1992. godine izbio rat i Sarajevo se našlo pod vojnom opsadom. Okružen strahotama življenja u zapaljenom gradu, Edin se upisao na sarajevsku Akademiju likovnih umetnosti. Februara 1994, uz pomoć američkih novinara Džona Falka (John Falk) i Sebastijana Džungera (Sebastian Junger), uspeo je da se skloni iz grada pod opsadom i doselio se u Bolonju (Italija), kao izbeglica. Prva izložba njegovih radova, pod naslovom „Na ivici“, pripređena je u prostoru Libreria Feltrinelli International.
Kasnije te godine, preselio se u Njujork, gde se upisao na Školu vizuelnih umetnosti (The School of Visual Arts), u kojoj je završio osnovne studije likovnih umetnosti. Tokom studija, Edin je volontirao pri Komitetu pravnika za ljudska prava (Lawyers’ Committee for Human Rights), gde je blisko sarađivao s njegovom glasnogovornicom, glumicom Sigurni Viver (Sigourney Weaver), na zagovaranju povećanja maksimalnog trajanja političkog azila sa godinu dana. O tom pitanju je 1997. godine svedočio i pred Senatom Sjedinjenih Država.
Edin je 2002. godine završio master studije dizajna enterijera na Institutu Prat (Pratt Institute). Pošto je jedno vreme radio za Džefrija Bilgubera (Jeffrey Billguber), jednog od najtraženijih dizajnera stambenog prostora u Njujorku, unajmljen je kao dizajner i umetnički direktor pri dve televizijske emisije o uređenju stana, Katie Brown i Surprise by Design na kanalima A&E i Discovery. Od 2003. godine, središte Edinove pažnje seli se na enterijer velikih korporativnih prostora. Njegovi radovi na području dizajna enterijera više puta su prepoznati u vodećim časopisima, uključujući Interior Design, The New York Times i The Wall Street Journal.
Odan svojoj strasti prema likovnoj umetnosti, Edin i dalje izlaže svoje slike i skulpture.
Peter Matjašič
Direktor i blagajnik
Peter Matjašič je Izvršni direktor kooperative Investigate Europe („Istraživanje Evrope“), mreže koja okuplja iskusne novinare iz jedanaest evropskih zemalja u prekograničnoj saradnji radi prevazilaženja nacionalnih pristrasnosti, a u cilju povećanja vidljivosti i odgovornosti transnacionalnih struktura i aktérâ u pitanjima od pan-evropskog značaja. Peterova uloga je da pomaže u vođenju tima, njegovom razvoju i dopiranju do šire publike, povećavanju njegovog upliva u zajednici, predstavljanju IE u saradnji s drugim akterima i održavanju njegovih aktivnosti i finansija.
Rođen je za vreme onoga što se tada zvalo Socijalistička Federativna Republika Jugoslavija u najstarijem gradu Slovenije, Ptuju, koji su podigli Rimljani, na tromeđi germanskog, slovenskog i latinskog sveta. Ovakva sredina oblikovala je Peterov pogled na svet, a bogata istorija, raznolikost jezika i dijalekata, kao i složena politika ovog posebnog dela sveta oduvek su ga opčinjavale. To ga je i navelo da studira međunarodne odnose na Univerzitetu u Ljubljani, nadahnulo da nauči osam stranih jezika, kao i da se aktivno uključi u rad organizacija građanskog društva, od kulturnog do omladinskog političkog sektora.
Pre nego što se priključio saradničkoj mreži IE, Peter je proveo više od osam godina pri Inicijativi za otvoreno društvo Evrope (Open Society Initiative for Europe), gde se najviše bavio dodelom donacija kao oruđa za postizanje promena. Najveće uspehe postigao je radom na podršci eko- sistema aktérâ za unapređenje pravâ uzbunjivačâ u Evropi. Povrh toga, Peter već 12 godina radi na području omladinskog organizovanja, počevši od Mladih evropskih federalista (Young European Federalists) do mesta predsednika Evropskog omladinskog foruma (European Youth Forum, 2011–2014), gde se zalagao za prava mladih ljudi i njihovih organizacija.
Poslednjih godina posvećuje svoje slobodno vreme igranju tenisa i sa-organizovanju međunarodnih prijateljskih LGBTI+ teniskih turnira s ciljem unapređivanja različitosti i inkluzije putem sporta, kako na Balkanu, tako i u Barseloni. Pored tenisa i jezikâ, njegove najveće strasti su Evropa, ljudska prava, rodna pravda, kao i kuvanje i uživanje u kvalitetnoj hrani.
Bojana Cvejić
Direktorka
Bojana Cvejić (Beograd, 1975) je teoretičarka izvedbe koja prevashodno radi na području plesa i filozofije. Po završetku osnovnih i master studija na Univerzitetu umetnosti u Beogradu, Bojana je dvadesete godine provela radeći u dva smera. Postavila je pet produkcija iz domena muzičkog pozorišta po alternativnim prostorima u Beogradu, od bioskopa „Rex“ (1996), preko Glukove (Christoph Willibald Gluck) opere Orfej i Euridika (Orfeo ed Erudice) na festivalu BEMUS (1995) u Muzeju istorije Jugoslavije, do Mocartove (Wolfgang Amadeus Mozart) opere Don Đovani (Don Giovanni) s međunarodnom pevačkom podelom i Beogradskom filharmonijom pod upravom Premila Petrovića, na BITEF-u 2008. godine u velikom i za tu svrhu posebno osmišljenom prostoru (na Beogradskom sajmu). Od 2001. do 2017. godine bila je, kao jedan od osnivača, članica beogradskog uredničkog kolektiva TkH (Teorija koja hoda), uključujući i časopis TkH Walking Theory Journal for Performing Arts Theory, koji je uređivala u više izdanja. Kao članica TkH i samostalno, učestvovala je u brojnim regionalnim saradnjama s partnerskim udruženjima sa nezavisne scene Zagreba i Ljubljane, kao što su Maska, Frakcija i BADco.
Sa Anom Vujanović i Martom Popivodom, Bojana je od 2010. do 2012. godine radila na naučnom istraživanju pod nazivom „Izvedba i javno“ pri centru Les Laboratoires d’Aubervilliers u Parizu, iz čega je proistekla knjiga Public Sphere by Performance („Javna sfera kroz izvedbu“, zajedno s A. Vujanović, Berlin, bbooks, 2012). Trenutno radi na knjizi pod naslovom Toward a Transindividual Self („Ka transindividualnom sopstvu“), ponovo u saradnji s A. Vujanović (Berlin, Archive books).
Od 2000. do 2003. godine, živela je i radila u Beogradu i Briselu, gde je pisala za eksperimetalno pozorište i učestvovala u izvedbama s holandskim rediteljem Janom Ritsemom (Jan Ritsema), u produkciji briselskog pozorišta Kaaitheater. Sa izvedbom TODAYulysses (2001) i konstrukcijom pod naslovom Pipelines (2002) Cvejić i Ritsema su obišli mnoge gradove Evrope (od Portugala do Norveške, od Nemačke do Hrvatske itd.) i nastupili na nekim od najvažnijih festivala, poput Wiener Festwochen. Od 2001, Bojana predaje na školi savremenog plesa P.A.R.T.S. An Tereze De Kersmaker (Anne Teresa De Keersmaeker), s kojom je objavila knjigu s DVD-om pod naslovom A Choreographer’s Score („Partitura koreografa“, Brisel, Mercator 2011–2013).
Bojana je 2013. godine bila jedna od kustoskinja izložbe Danse-Guerre u Muzeju plesa u Renu (Musée de la danse, Rennes). Dva njena videa, „… in a non-wimpy way“ („…na ne-šonjav način“ sa Stivom Pekstonom / Steve Paxton) i „Yvonne Rainer’s WAR“ („RAT Ivon Rejner“), prikazali su Muzeja plesa u Renu, galerija Culturgest u Lisabonu i centar RedCat u Los Anđelesu. Za galeriju Tate Modern u Londonu 2014. godine osmislila je koreografski program predavanja pod naslovom Spatial Confessions.
Po završetku doktorskih studija pri Centru za istraživanja moderne evropske filozofije (Centre for Research in Modern European Philosophy, London, 2013), objavila je knjigu pod naslovom Choreographing Problems („Koreografisanje problema“, Palgrave, 2015). Od 2017. godine radi kao profesor plesa i teorije plesa na Nacionalnoj akademiji umetnosti u Oslu (KhiO) i živi između Brisela i Osla.
